പ്രയാണം(ഒരു പകൽ സ്വപ്നത്തിന്റെ മുറിവിൽ)

അകലെ, 
 വിദൂരതയിൽ എന്റെ പിറവിക്കായി വൃതം നോറ്റൊരുവൾ
ജനിമൃതിയുടെ കർമ്മകാണ്ഡങ്ങളിൽ തപസ്സിരിക്കുന്നു.
പിറവിയുടെ പഴയ ചരിതത്തിന്റെ ചാറു വറ്റാതെ നോക്കണം.
പുതിയ പുലരിയുടെ വെട്ടംതണുക്കുമ്പോൾ
ഒരു ജലധാരയിൽ എന്റെ ജീവൻ തളിർക്കും.
ഒരിറ്റു നോവിന്നു പുണ്യമായ്.
ഈ ഉടൽ പണ്ടവും,
ഇതിലുരുകി അഴുകിതീർന്ന നഷ്ടതാളങ്ങളും,
നോവും,
എവിടെയോ വച്ചു മറന്ന എന്റെ ഹൃദയവും...
അതിലെ നഖപ്പാടുകളും
ചിതയിലെറിയാം.
ഈ തീരംഎനിക്കന്യമാകുമ്പോൾ,
പിറവിയുടെ ആത്മബോധത്തിൽ ഞാൻ ഉന്മാതമാകും.
അനാധിയാകും...
ഇനി...
എന്റെ ആത്മാവിനെ ഉലയിൽ വക്കണം.
പിന്നെ തർപ്പണം.
ശിഷ്ട മോഹങ്ങൾക്കും,
തളിർക്കാതെപോയ ഹൃധയാഭിലാഷത്തിനും.